René Magritte, "İmgelerin İhaneti"

Los Angeles Çağdaş Sanat Müzesi’ndeyiz. Magritte’in 1929 tarihli İmgelerin İhaneti adlı esrine bakıyoruz. N'est pas une pipe (nes paz un pip), yani bu bir pipo değildir. Komik bir resim. Ve aslında bir piponun çok gerçekçi bir gösterimi. Magritte çok güzel sıradan bir illüstrasyon yapmış, tarzı çok hoş. Sanki, hani kataloglar olur ya resimlerin altında ne oldukları yazar öyle gibi. Ya da çocukların dil öğrenmek için kullandıkları resimli kartlar gibi. Altında da pipo yazardı örneğin. Ama burada pipo demiyor, bu bir pipo değildir yazıyor. Tabi ki haklı bu bir pipo değil, bu bir pipo resmi. Yani aslında bir pipo. Otorite nerede? Bu illüstrasyondaki görselin gerçekliğine inanıyor muyuz? Yoksa alttaki yazıya mı inanıyoruz: Bu bir pipo değildir ’e mi? Hangisi daha güçlü, nesnenin gösterimi mi yoksa altında bunu reddeden yazı mı? Bir çok insan okuduklarına inanırlar, yazının ve dilin bir otoritesi vardır. Bu resim, görsel ve yazı arasındaki kargaşayı eşitliyor gibi. Piponun harika bir temsilini görüyoruz ve yazı bunu reddediyor. Bu iki otorite çakışıyor. Burada sunumun kendisi ve sunumun reddedilişi arasında inanılmaz bir gerginlik var. Tabi pipo kelimesi de aslında piponun kendisine göre soyut bir kavram olarak kalıyor. Yani piponun temsili 2 katmanlı, öncelikle piponun resim olarak temsil edilişi var, ve sonra da kelime ile temsil edilişi. Ve aslında ikisi de pipo değil. Aslında ikisi de pipoyu temsil etmenin yolları ya da başkasının ağzından piponun ne olduğu. Siz de düşünün bu bir pipo mu, yoksa değil mi? Resme mi inanacaksınız, yazıya mı? Magritte bunu algımızın otoritesine meydan okumak amacıyla yapmış. Oyuncu bir havası var. Ayrıca batı sanatının illüzyonist tarihine de meydan okuyor. Ve bunu yaparken sahte doğallığı kullanıyor. Kendi farkında olan, doğallığı ve gerçek nesneyi aşan bir doğallık ile mükemmel bir şekilde çizilip boyanmış bir pipo ve mükemmel bir şekilde yazılmış yazı. Metin çocuklar için yazılmış metinler gibi didaktik bir metin. Amacı bir şey öğretmek ve otorite kaynağı olmak. Bu resimde dilin ve temsilin otoritesine karşı gelme var diyebiliriz. Peki siz ne düşünüyorsunuz? Bu bir pipo mu? Pipo değilse nedir?